Brioszki z dulce de leche i jabłkiem. Wcale "niepiekielna kuchnia". Wrażenia z pierwszej, polskiej Hell's Kitchen.

3:47. Pobudka. Ciemno, wieje, pada, cicho. Co ja będę robić jeszcze przez pół nocy? Przeglądam książki kucharskie. Włączam laptopa. Sprawdzam wiadomości. Facebooka. Trafiam na komentarze, pierwszego odcinka, polskiej Piekielnej Kuchni. Odpalam Ipla i... oczom nie wierzę, a uszom zabraniam słuchać! 

Marzę o "podglądaniu" tych najlepszych. Ciągle się uczę, niestety sama. Gotuję z tym, "czego nie podaje się w przepisie, z sercem", że zacytuję właściciela piekielnej kuchni. Rozwijam z dnia na dzień. Ale nawet w najlepszych warunkach, gotując z najlepszych produktów, najlepiej skomponowane przepisy, za pieniądze, nie chciałabym kontynuować nauki w takim stresie i otoczeniu! Nie chciałabym, też, żeby ktoś ciskał moimi talerzami, nawet sam Amaro!

Czy naprawdę tak wyglądają restauracyjne zaplecza? Czy rzeczywiście najlepszy Szef Kuchni musi sponiewierać, zbrukać, upokorzyć, żeby wydobyć z Ciebie to co najlepsze? Jeśli miałaby to być moja droga do mojej restauracji, knajpy, bistro czy food tracka, to przestaję marzyć!

Od lat pracuję w korporacjach, które bezszelestnie, czytaj bez krzyków, prowadzą agresywne strategie w pozyskiwaniu klientów. Naciskają, w niewidzialny sposób, na ambicje, podkręcają ego, proponują, przynajmniej na rekrutacjach, nieograniczony rozwój. Wkręcona w strategię, rankingi, kredyty, podporządkowujesz wszystko pod ten rytm. Stawiasz na karierę, ale nie zapominasz o przyjemnościach, odskoczniach. Uciekasz do kuchni. Łapiesz dystans, tłuczesz garami, odreagowujesz dzień, zły nastrój szefowej. Wbijasz zaciśnięte pięści w ciasto drożdżowe i spływasz w spokojną otchłań zapachów i smaków. Bez doświadczenia w profesjonalnej kuchni, ale ze sporym w korporacji, wiem, że zarządzanie "gębą" nie przynosi żadnych rezultatów. Ludzie się blokują, atmosfera się zagęszcza, tracimy kontrolę nad zespołem, który pracuje na nasz sukces! Dlaczego uczestnicy wszystkich kulinarnych show tak pokornie znoszą chamskie, chwilami, zachowania? Czy drabina na kulinarny szczyt nie może zostać oparta o porządny fundament, wykształcenie, ciężką pracę? Czy kariera w "dobrej kuchni" musi być okupowana takim stresem? Czy ludzie w pogoni za sławą, pieniędzmi, nie przestaną wybierać drogi na skróty? Wyobraziłam sobie, ile potu spłynęło do mojego carpaccio, ile łez skapnęło do consomme, ile razy wyrzucono do kosza "ubitą" sarnę, żeby zaspokoić wysublimowane gusta?

Uwielbiam nieskończoną ilość momentów i ten cudny minimalizm, na talerzach w Atelier! Teraz, oprócz śledztwa, co stoi za tym "motylem", zacznę się zastanawiać , ile "głów" poleciało zanim serwis wydał to danie :( 

Wiem też, że w komercyjnych programach podkręca się śrubę, żeby pograć na słabych emocjach widza, moich emocjach. Na prowadzących wybiera się gwiazdy kulinarnego establishmentu, bo im wolno, bo im się wybacza! Od dłuższego czasu obserwuję dominację w środowisku celebrytów, właśnie osób z tych kręgów. Ba! Sami artyści - celebryci, zaczynają parać się "gotowaniem" i wcale nie mam na myśli Szyca, który poleca na dietę, marne aktorstwo ;)

Bez względu na powód, nie będę się katować taką formą. Wolę przerzucić się na spokojny kanał kuchnia tv, gdzie w ciszy, z pietyzmem, gracją, uśmiechem (trochę wymuszonym), Wojciech Modest Amaro, nie rzuca się do gardeł, nie zieje piekielnym ogniem, nie tłucze szkła i nie wyrzuca jedzenia. Gdzie spod opanowanych rąk, spokojnej twarzy, tajemniczego spojrzenia i absolutnego skupienia, wyrastają turboty, grasice czy inne cudne miniaturki :)

Rozbudzona tym programem, upiekłam nocno-ranne brioszki, zainspirowana znacznie lepszą, kulinarną pozycją. "Mała paryska kuchnia" Rachel Khoo. I wszystko jasne. 

Z nią się piecze łatwo, przyjemnie i bez stresu. 

Przydługim wstępem, opowiedziałam Wam, ile, już o poranku, przeżyłam skrajnych emocji. Pozytywne pojawiły się w porę, którą wybrałam sama, budząc "chłopaków", nieziemskim zapachem świeżych bułeczek. 

Kocham ten wyraz twarzy, największego w świecie łasucha, kiedy już prawie zaczyna burczeć, ale łaskoczące nozdrza zapachy, mimowolnie zwierają mięśnie w przepięknym, pełnym miłości, uśmiechu :)

Potrzebuję takich bodźców, tylko takie mnie motywują!

14 brioszek, chyba, że wolicie wyższe i większe, to wtedy wyjdzie mniej, składniki:

300 g mąki 405 

100 g masła

60 ml mleka

60 g cukru

czubata łyżka śmietany

łyżka cukru wanilinowego

szczypta soli

20 g drożdży

Nadzienie:

4 łyżki masy kajmakowej

2 średnie jabłka, niesoczyste, najlepsza reneta lub boskop, starte na grubych oczkach

jajko do posmarowania

Masło rozpuścić w mleku. Dodać pokruszone drożdże i dokładnie wymieszać. Mąkę przesiać do dużej miski, dodać roztrzepane jajko, pozostałe składniki i wyrobić gładkie, maślane ciasto (tym razem ręką). Przykryć i odstawić, w nieprzewiewne miejsce (używam zimnego piekarnika) na około godzinę (ciasto powinno podwoić objętość). 

Podsypać mąką blat i rozciągnąć ciasto, w rękach, na placek o grubości około 1,5 cm i wymiarach około 50 na 35. Rozsmarować, na całości, kajmak, rozłożyć, na całości, starte jabłka i zwinąć w rulon, zaczynając od dłuższego boku. Pokroić na równe, 2 cm ślimaki (lub szersze jeśli wolicie wyższe i bardziej wyrośnięte). Dwie tortownice (jedna o średnicy 28 cm, druga 20 cm), wyłożyć papierem do pieczenia. Układać brioszki, ciętą stroną do dołu, w odstępach 2 cm i zostawić do wyrośnięcia (około pół godziny). Piec w rozgrzanym piekarniku, około 35 minut, w temperaturze 160 stopni, na środkowym poziomie.