La Dolce Vita - słodkie życie od Londynu do Rzymu - gotuję z Jamiem i Fellinim:)

nie byłam ani w Londynie, ani w Rzymie, ani w Paryżu, ale znam kilku facetów, którzy kuszą mnie "żarciem", kobietami;) i widokiem...:) 

zjadłabym lodowy deser z panettone z Anouk Aimee na Marsowych Polach... hmmm...

połączyłam wszystkie ponadczasowe klasyki

i mam "słodkie życie"...:) 

lodowy deser z panettone - zrobiłam go na specjalną, przedświąteczną kolację z sąsiadami, ale to ryby były bohaterami wieczoru, dlatego deser przetrwał i dzisiaj jest najlepszym zaskoczeniem dla "niespodziewanych" gości...:) inspirował mnie Jamie, a zakupy zrobiłam w Lidlu:)

1 duża babka panettone - bakaliowe ciasto drożdżowe rodem z Włoch:)

1 słoik dżemu o 4 smakach (wiśni, truskawek, czerwonych porzeczek i malin)

1 słoik wiśni w syropie

1 litr lodów waniliowych Grycan (niestety nie można ich kupić w Lidlu)

200 ml wiśniówki (jeśli deser będą jadły dzieci można rozrobić sok wiśniowy z cytryną)

50 g gorzkiej czekolady lub polewy czekoladowej

dużą miskę wyłożyłam folią spożywczą tak, żeby spora jej część wychodziła poza miskę; z babki wycięłam prostokąty o grubości 1,5 cm i obłożyłam nimi szczelnie ścianki miski, przygniatając ręką miejsca, które odstawały od reszty:)

lody czekały w lodówce - nie mogą być bardzo zmrożone;

pistacje obrałam z łupinek, skórek i rozgniotłam delikatnie wałkiem do ciasta; na durszlaku odsączyłam wiśnie z syropu, a dżemem (3/4 słoika) dokładnie wysmarowałam środek miski (prostokąty panettone); do tak przygotowanej "otoczki" włożyłam lody, a do nich "wgniotłam" pistacje i wiśnie; przykryłam wyciętymi kawałkami babki i polałam wiśniówką (przy ściankach); folią przykryłam szczelnie cały deser, położyłam odpowiedniej wielkości talerz i mocno docisnęłam całość - tak żeby soki zaczęły przedostawać się przez ścianki babki - tworzą się takie kolorowe "mazy", które widać na zdjęciu:)

porcje na zdjęciu są pokrojone bezpośrednio po wyjęciu z zamrażalnika - dzisiaj podałam z wiórkami czekolady...:) Federico  na śniadanie wybierał orzechy włoskie... gdyby żył, zmieniłby zdanie:) 

inna wariacja z tą samą babą - pomarańczowa Di Trevi - marzy mi się "fotografo"! fontanna może poczekać, bo im lepsze żarcie, tym gorsze zdjęcia!!!!

200 g tej samej baby:) - tyle zostało z pierwszej wariacji, ale to pewnie kwestia miski:)

200 g korzennych (imbirowych) ciasteczek

250 ml śmietany kremówki

100 g masła

4 łyżki dżemu o 4 smakach

1 galaretka z leśnych owoców

1 galaretka pomarańczowa

1 opakowanie mascarpone

babkę i ciasteczka zmieliłam w kuchennym robocie; połączyłam z rozpuszczonym masłem, przełożyłam do naczynia wysmarowanego masłem ( użyłam kamionkowej, kwadratowej formy 30/30) i odstawiłam na godzinę do lodówki (za oknem:)); w tym czasie rozrobiłam obydwie galaretki, każdą w 350 ml wrzątku (szybciej tężeje w płaskim naczyniu); tężejącą galaretkę o smaku leśnych owoców wymieszałam z dżemem, a pomarańczową z ubitą śmietaną i serkiem mascarpone (najpierw ubiłam śmietanę, osobno serek, połączyłam dodając śmietanę do serka); na zwarty spód wyłożyłam dżemową galaretkę, a na nią śmietanową;

po 4 godzinach deser jest gotowy do... pożarcia:) 

penne carbonara to najszybsze i najsmaczniejsze połączenie niedozwolone dla "głodnych" Polek;

Malena czy inna Sophia nie wyobraża sobie romantycznej kolacji bez śmietany, boczku czy czosnku...:)

chyba sama nie wierzę w to co piszę;)))

na 3 porcje

250g makaronu penne rigate

250 ml śmietany kremówki

2 czubate łyżki pecorino (lub parmezanu)

2 żółtka

150 g przerośniętego, wędzonego boczku

2 ząbki czosnku

świeżo zmielony czarny pieprz

100 ml wody z gotowania                             makaronu

natka pietruszki 

  

makaron gotowałam w osolonej wodzie przez 5 minut (nawet jak będzie twardszy niż al dente, to "dojdzie" w sosie); na suchej patelni podsmażyłam, pokrojony w cieniutkie paseczki, boczek (wykroiłam chrząstki, żeby Federico albo inny Marcello nie uszkodził protezy:)), a kiedy tłuszcz pojawił się na patelni, dodałam, pokrojone w cieniutką kosteczkę, ząbki czosnku; po minucie (przypalony czosnek eliminuje patelnię, kolację i włoskiego smakosza:)) podlałam patelnię 150 ml śmietany; kiedy śmietana zaczęła "bulgotać" dodałam 

pecorino, po minucie makaron, trochę wody i dopóki nie ogrzał się w sosie nie przestawałam mieszać; w miseczce rozprowadziłam żółtka ze 100 ml śmietany i łyżką sosu z patelni (hartowanie jajka); wlałam masę jajeczną na patelnię (zmniejszyłam ogień - 2 na płycie) i mieszając delikatnie na wolnym ogniu, pozwoliłam całości zgęstnięć...

uwielbiam ten makaron:) pewnie dlatego, że jest taki  wł(b)osko kaloryczny...:)

placki z jabłkami to śniadanie obiecane włoskiej Pannie Cocie:)

porcja na 9 placuszków

2 duże szare renety

100 g mąki

140 ml tłustego mleka

1 duże jajo

2 łyżki cukru wanilinowego:)

pół łyżeczki cynamonu

łyżeczka cukru pudru

olej słonecznikowy do smażenia

najpierw ucierałam mąkę z jajkiem (zawsze!) i stopniowo dolewałam mleko , na końcu dodałam cukier; odstawiłam ciasto (odpoczywa, jakby to one "umęczyło się", a  nie mnie;)) i obrałam jabłka; jak już udręka poszła w zapomnienie, dodałam do "zrelaksowanego" ciasta starte na grubych oczkach jabłka; wymieszane ciasto łyżką nakładałam na rozgrzany olej, formując śliczne placuszki ( zaraz potem zmniejszyłam ogień na 4) - smażyły się na złoty kolor ok 5 minut z każdej strony...:) podałam posypane cynamonowym cukrem i kleksem kwaśnej śmietany:)

szybsza wariacja racuchów jest odpowiedzią na prostest song zapracowanej mamy:)

bon appetit:)